در 14/3/67 برای انجام عملیات والفجر 9 به اهواز موقعیت شهید بروجردی اعزام شده بودیم در یک چادر 9 نفر به سر میبردیم . جمعا 12 گردان به نام 12 امام تشکیل شده بود . 2 تا جوان رعنا کم سن و سال اما با بینش عمیق به جبهه امده بودند خیلی فضول بودند اما خوش برخورد و دوست داشتنی و از انجا که اخلاق عارفان است سرخوش

ببوسم چوبه دارم به شادی                                                               اگر درپای ان دارم تو باشی

این دو نفر اقایان شهید خسروی و شهید نصرابادی بودند . شهید نصرابادی عکس خودش را بر روی چادر و روی قابلمه می کشید و می گفت من عمودی امدم ولی افقی خواهم رفت و من به پای خودم امدم ولی با هواپیما بی نفس بر خواهم گشت . ما به او می خندیدیم و در واقع از دیدش خبر نداشتیم . بالاخره در 5/5/1367 در عملیات والفجر شب وداع را گذراندیم . منطقه رهایی طی شد . نفس ها در سینه ها حبس شده بود که با رمز یا فاطمه الزهرا ( سلام علیها ) عملیات اغاز گردید . ساعت درست 15/3 شب بود که با هجوم ما دشمن از روبرو شروع به تیراندازی کرد . به محض اینکه بلند شدیم و فرمان حرکت به جلو دادم شهید نصرابادی که بی سیم چی بود و در جلوی من قرار داشت   تیر مستقیم به قلب نازنینش خورد و از پشت بی سیم در امد و مانند گلی تازه پر پر شد . فرصت نداشتم بمانم . با بچه ها جلو رفتیم . صبح که برگشتیم به سراغش رفتم . دیدم مدارک شهید در اطراف پراکنده بود . در میان ان ها کاغذی که شهید عکس خودش را می کشید و می گفت : "من افقی خواهم رفت " هم افتاده بود . ان ها را برداشتم و پس از یکسال از شهادتش به خانواده اش تحویل دادم .

باید گذشتن از دنیا به اسانی                                                                باید مهیا شد از بهر قربانی

با چهره خونین سوی حسین رفتن                                                       زیبا بود این سان معراج انسانی

در سال 1360 من که هنوز بیست و پنج سالگی را تجربه نکرده بودم : به اتفاق غلامحسین اصیل اولین شهید سرایان به عنوان اولین بسیجی به جبهه های نبرد اعزام شدیم . پس از مدتی آموزش به خط مقدم تپه های ا... اکبر واقع در پشت جاده اهواز – سوسنگرد که فاصله کمی با دشمن داشت مستقر گشتیم . سنگر غلامحسین اصیل و من چسبیده به هم بود . عراقی ها روی تپه ها مستقر بودند و ما در دید کامل دشمن و گلوله مستقیم تانک و خمپاره ی شصت بودیم . صبح زود که من برای نماز بیدار می شدم اکثر روزها غلامحسین را نمی دیدم . پس از اینکه خورشید طلوع می کرد و حدود یک ساعتی می گذشت : غلامحسین پیدایش می شد . روزی به او گفتم : " بیا راستش را بگو تو بعد از اذان صبح تا این موقع کجا هستی که من هر چه دنبال تو می گردم پیدایت نمی کنم ؟ " او گفت : " من اکثر شب ها در خواب محتلم می شوم . ساک لباسم را بر می دارم و می روم برکه آب نزدیک ابوحمیظه غسل می کنم و نماز می خوانم و بر می گردم . این سعی برخلاف صفا و مروه که مدت زمانی طول نمی کشد : حدود یک ساعت وقت می گیرد . " گفتم : " تو چطور زیر باران توپ و خمپاره آنقدر پیاده راه می روی و برمی گردی ؟ از همه گذشته نکند حوری بهشتی را در خواب می بینی ؟ " او لبخندی زذ و گفت : " خدا می داند تا آنجا چند بار به خاطر حفظ از ترکش خمپاره ها خودم را نقش زمین می کنم . " من به او گفتم : " مرد مومن من هم محتلم می شوم : اما یک بیست لیتری را از تانکر آب پر می کنم و داخل یک سنگر خرابه غسل خودم را انجام می دهم " او گفت : " تو کار خوبی نمی کنی آبی که از راه های دور برای آشامیدن می آورند برای انجام غسل شاید صحیح نباشد " .

خرداد سال 1364 بود لشکر 28 پیاده سنندج به منطقه شمال غرب اشنویه اعزام می شد . گردان ما که در معیت تیپ 2 لشکر سنندج بود به منطقه عملیاتی قادر که قرار بود در آینده ای نزدیک عملیاتی انجام گیرد اعزام شد . محل استقرار ما در دامنه ارتفاعات کلاشین از ارتفاعات منطقه اشنویه بود . کوه های سر به فلک کشیده کلاشین گلازرد و بربرزین با جاده های صعب العبور و گردنه های پر پیچ و خم فراوان عملیات را دشوار می کرد . هواپیماهای عراقی که از انجام عملیات در آینده ای نزدیک باخبر شده بودند از طلوع تا غروب آفتاب مداوم منطقه خودی جاده ها و خطوط پدافندی را به شدت بمباران می کردند و ترافیک هوایی شلوغی را بر آسمان منطقه شکل داده بورند :به طوری که به هیچ جنبنده ای مجال حرکت نمی دادند . از انواع راکت ها و بمب ها : نظیر بمب های خوشه ای ناپالم یا آتش زا و گاهی از بمب های شیمیایی استفاده می کردند . بنه گردان و سنگر فرماندهی در مجاورت گروهان ارکان و در دره ای نسبتا تنگ قرار داشت . یک روز صبح که قرار بود به اتفاق فرماندهان گروهان ها به ارتفاعات حسن بیک عراق – همان منطقه ای که قرار بود عملیات انجام شود – اعزام شویم : بیرون از سنگر فرماندهی که در نزدیکی یک صخره بزرگ بود : قدم می زدم که ناگهان آهو بره کوچکی توجه مرا به خود جلب نمود که از دامنه ارتفاعات به سمت سنگرها سرازیر شده بود . دو تن از فرماندهان گروهان که داخل سنگر فرماندهی بودند به اتفاق سربازان مجاور همگی به سمت آهو بره به راه افتادند و او را دنبال کردند . آهو که گویا تازه متولد شده بود و توانائی چندانی در دویدن نداشت : داخل غاری که در زیر صخره ای بزرگ قرار داشت رفت و سربازان و پرسنلی که حدودا ده نفری می شدند . به تعقیب او به داخل غار رفتند . من که می ترسیدم نکند آسیبی به آهو برسانند و برای آنکه از این آسیب احتمالی یا تیراندازی به سمت او جلوگیری کنم به سوی غار حرکت کردم ویکی از فرماندهان گروهان را خطاب قرار دادم و گفتم : " آسیبی به حیوان بی چاره نرسانید " . در همین لحظه به دهانه غار رسیده بودم که ناگهان غرش هواپیماهای دشمن سکوت منطقه را بر هم زد و لحظاتی بعد دود و گرد و خاک همراه با صدای انفجاری مهیب منطقه را در بر گرفت . چند لحظه ای نشستم تا دود و آتش فروکش کند . وقتی هوا صاف شد با کمال تعجب مشاهده کردم که هواپیماهای دشمن بنه گردان را هدف قرار داده اند و سنگر فرماندهی و سنگرهای مجاور آن به کلی منهدم شده بود . ناگهان به یاد " ان تنصرالله ینصرکم " افتادم . خوشبختانه چون تمامی پرسنل به دنبال آهو داخل غار رفته بودند کوچکترین آسیبی به آن ها نرسیده بود و فقط یک سرباز نگهبان مجروح شده بود .

به قول اقبال لاهوری :

سائل و محروم تقدیر حق است                                                             حاکم و محکوم تقدیر حق است

جز خدا کس خالق تقدیر نیست                                                                   چاره تقدیر از تدبیر نیست

در بحبوحه جنگ تحمیلی روستای ما هم مانند سراسر ایران اسلامی حال و هوای جنگ را داشت . من که هنوز شیر آغوز تحصیلم را نخورده بودم و در دبستان طی طریق می کردم : گاهی که از مادرم می پرسیدم چرا جنگ ؟ مگر ما چه کرده ایم ؟ مادرم کلامی قواره ی فهمم نمی یافت که بر زبان براند و با نگاهی خشک و خالی ساکتم می نمود .

 یک روز از بلند گوی مسجد روستا آوای " انا ... و انا الیه راجعون " بلند شد : با دقت گوش فرا دادم که ببینم چه کسی به رحمت ایزدی پیوسته است . شنیدم که برای استقبال از شهید روستا از مردم دعوت می کند . من همراه مادرم و دیگر اهالی بر سر راه ایستادیم تا آن شهید را بیاورند . علاوه بر برخی مردم : تمام اعضای خانواده آن شهید هم گریه می کردند و به سر و سینه می زدند . از مادرم پرسیدم چرا او را شهید کرده اند ؟ مادرم که این بار تصمیم گرفته بود پاسخم را بدهد : گفت : به خاطر حفظ ناموس و سرزمین ایران .

وقتی پیکر شهید را آوردند همه با صدای بلند به گریه افتاده بودند . من بغض گلویم را گرفته بود : هر چند ابتدا خجالت می کشیدم با صدای بلند بگریم اما وقتی دیدم همه ی اهالی گریه می کنند ک در حالی که صورتم را میان دو کف دستم پنهان کرده بودم : بلند بلند شروع به گریستن کردم .

آن روز را با فکرهای جورواجور گذراندم . فردا صبح کیف و کتاب خویش را آماده کردم و راه مدرسه را در پیش گرفتم . در مسیر مدرسه به یاد فکرهای دیشبم افتادم . از راه مدرسه برگشتم و به سمت بیابان حرکت نمودم . چند شاخه جنجریسک ( نوعی گیاه که خارهای نسبتا بلند دارد و در بیابان می روید ) کندم و بر لب جاده ایستادم و منتظر ماشین شدم . حدود یک ساعت انتظار کشیده بودم که بالاخره ماشینی جلویم ترمز کشید . دو نفر از برادران بسیجی بودند که آدرس یکی از اهالی روستا را می خواستند . من فکر کردم برای من نگه داشته اند که سوار شوم . از آن ها پرسیدم : شما پیش صدام می روید ؟ با تعجب همدیگر را نگاه کردند و از من سئوال کردند : برای چی ؟ با همان حالت کودکانه جواب دادم : " چون می خواهم بروم این خارها را در سینه صدام فرو کنم تا بمیرد و مردم ایران از دستش راحت شوند . " با یک لبخند به من گفتند : بیا سوار شو اول برویم منزل همشهری خود را به ما نشان بده بعد ما تو را می بریم پیش صدام . وقتی آن ها را درب منزل همشهری خود بردم . آن دو بسیجی که از کیف و لباسم فهمیده بودند من دانش آموز مدرسه هستم : مرا به مدرسه بردند و تحویل مدیر دادند و با لبخند به من گفتند فعلا جبهه تو اینجاست : با درس خواندنت می توانی با دشمن بجنگی .

چند روزی از عملیات والفجر 8 گذشته بود که تعدادی از خبرنگاران خارجی برای تهیه گزارشی از این عملیات به ایران آمدند . آنها را به اروند بردند تا هر کس مایل بود داوطلبانه او را برای تهیه گزارشی به فاو ببرند . آنهایی که سوار قایق شده بودند : وقتی به وسط رودخانه رسیدند با آتش سنگین دشمن روبه رو گشتند . ناگهان یکی از این خبرنگاران از هوش رفت و غش کرد . همه ی آنها را به شهر برگرداندند . وقتی به بیمارستان رسیدند : دکتر پس از معاینه ی خبرنگاری که بیهوش شده بود : اعلام کرد : " از ترس سکته کرده و مرده است . " بقیه ی خبرنگاران با اینکه بسیار وحشت زده بودند اما از رزمندگان اسلام خواستند که دوباره به فاو بروند . دوباره سوار قایق شدند و رفتند . هنوز آتش سنگین دشمن می بارید . وقتی داشتند در فاو پیاده حرکت می کردند : نوجوانی بسیار کم سن و سال : حدود شانزده یا هفده سال : را دیدند که در کنار سنگر آرام نشسته و روزنامه ای در دست دارد و فارغ از آنچه در اطرافش می گذرد به مطالعه مشغول است . همه خارجی ها تعجب کردند که زیر این آتش سنگین و این جنگ خونین این بچه با این بی خیالی : چه می کند ؟ از نیروهایی که همراه خبرنگاران بودند پرسیدند : آنان گفتند از خودش بپرسید . پسرک گفت : دیشب خط مقدم بودم و می جنگیدم : نیروی جدید رسید من آمدم استراحت کنم تا دوباره برگردم خط مقدم الان هم دارم روزنامه ورزشی می خوانم ....  

منطقه فکه بودیم . ساعت 4 : جمعی از برادران بسیجی و سرباز با کمال همدلی و صفا در کنار همدیگر خدمت می کردیم . میان تپه های آنجا انبار مهمات بود . ما علاوه بر سنگرهای نگهبانی : برای مقابله با حملات هوایی دشمن : یک سنگر حفره روباهی نیز تهیه کرده بودیم . دقیقا یادم می آید که ساعت 11 ظهر یکی از روزهای پر حادثه بود و هواپیماهای دشمن به ما حمله کرده بودند . از طرف ما هم ضد هوایی ها یکسره کار می کرد . همه به سنگرها رفته بودند . همان سنگر حفره روباهی ای که قبلا کنده بودیم : موجب نجات سی رزمنده شد . بمباران که تمام شد : از سنگرها بیرون آمدیم : متوجه شدیم یک راکت : درست روی تپه ی بغل سنگر ما و نزدیک انبار مهمات طوری اصابت کرده است که نصف آن در زمین فرو رفته بود : ولی به یاری خدا و عنایت امام عصر ( عجل ا...تعالی فرجه الشریف ) عمل نکرده است آن روز تلفاتی نداشتیم . بچه های تخریبی بعدا رفع خطر کردند .   

                                                                                                                                                               یک شب من و غدیر خسروی روبروی کارخانه ی پتروشیمی بصره ی عراق به عنوان نگهبان گمارده شده بودیم . در آن منطقه که بودیم : فاصله ما با دشمن به قدری نزدیک بود که همیشه صدای نوارهایی که می گذاشتند ویا صحبت هایی که با هم می کردند : می شنیدیم . آن شب حدود ساعت 11 : مشغول نگهبانی بودیم : غدیر هوس کشیدن سیگار به سرش زد . گفت تا عراقی ها خوابند : پشت سنگر یک پکی بزنم . به او گفتم سر پست نگهبانی این کار را نکن : گوش نکرد و در تاریکی شب غیبش زد . اما هنوز سیگارش را روشن نکرده بود که با فشنگ رسام تیری سینه ی تاریکی شب را شکافت و زوزه کنان به سویش شلیک شد . بلافاصله با رگبار رسام روی صفحه ی آسمان نوشتند : " مرگ بر سربازان خمینی " غدیر از این کارش پشیمان شد و تا آخر ماموریت کارش تکرار نشد. به او گفتم : " دیدی دشمن همیشه بیدارست ؟ " لذا ما باید همیشه از او بیدار تر باشیم .

در بین برادران هم سلولی مردی پاکستانی بود که حدودا پنجاه سال سن داشت . موهای جو گندمی و چهره ی چروکیده اش حکایت از سر گذشت نه چندان خوش او می داد . ما او را " مستر اقبال " صدا می زدیم . اما چگونه او از زندان های عراق سر در آورده بود ؟ سرگذشتش این گونه بود که اوایل شروع جنگ مستر اقبال که در عراق حضور داشته تصمیم می گیرداز طریق مرز کویت وارد این کشور شود . اما عراقی ها او را به عنوان جاسوس دستگیر کرده بودند و به همراه اسرای ایرانی در وزارت دفاع نگهداری می کردند . مستر اقبال از ناراحتی مزمن قلبی رنج می برد . یکی از شب ها حالش وخیم شد . همه با نگرانی از نگهبان تقاضای کمک کردیم . حاج آقای ابوترابی به نگهبان تاکید کرد که به کمک پزشک نیاز است : حدود ساعت 3 نیمه شب فرمانده عراقی به همراه دکتر وارد اطاق شدند : آمپولی به مستر اقبال تزریق شد . اما حالش بهبود پیدا نکرد و به ناچار و با تقا ضاهای مکرر ما او را به بیمارستان منتقل کردند . پس از حدود دو هفته : یک روز مستر اقبال وارد اتاق شد : همه از اینکه او سلامتی اش را باز یافته خوشحال شدیم . او کاملا سرحال به نظر می رسید . وقتی علت را جویا شدیم در حالی که همچنان لبخند لب های پیرمرد را ترک نمی کردند خبر از اثبات بی گناهی و آزادی قریب الوقوعش داد . مستر اقبال وسایلش را جمع و جور کرد و ما با احساسی سرشار از حسرت همراه با خوشحالی از رهایی او : با چشمانی گریان با او خداحافظی کردیم . در هنگام خداحافظی همه ما 13 نفر بر روی گوشه ای از یک اسکناس پنجاه تومانی یک شماره تلفن تماس با ایران نوشتیم . به او دادیم تا به این وسیله خبر سلامتی ما به گوش خانواده های نگران و منتظرمان برسد . این خود برای ما در آن شرایط طاقت فرسا مایه بسی دلگرمی و امیدواری شد .